vrije dag?

Hooiii! Hier weer een berichtje van mijn kant! De afgelopen dagen bestonden uit twee delen. 's Morgens les, en 's Middags kun je lekker doen wat je wilt (voornamelijk zwemmen met dit weer natuurlijk). In het weekend hebben ook wij een min of meer vrij schema.Zaterdag moest eerst nog het Heard Museum bezocht worden. Afschuwelijk om te zien dat de cultuur van de ' Native Americans' (we mogen geen indianen zeggen, dat ligt namelijk erg gevoelig) voor een groot deel uitgeroeid is door de westerlingen.


Zondag was de eerste echte vrije dag. De plannen om te gaan kajakken lagen nog maar net op tafel toen mijn telefoon op de betonnen vloer van de galerij viel. Dag telefoon! Meteen maar een telefoonwinkel in de buurt gezocht, want zonder telefoon is alles ineens een stuk lastiger. Bij de T-mobile shop in de buurt hadden ze geen simlockvrije telefoons, en werd ik doorgestuurd naar de elektronicawinkel aan de andere kant van Tempe. Dus weer terug met de Light Rail (tram) naar de dichtstbijzijnde halte. Wat op de kaart maar 2 blokken lopen leek, werd ineens wel erg lang. De afstanden zijn hier zo veel groter dat wij Nederlanders ons verkijken op de verhoudingen van de kaarten. Een half uur later zag ik eindelijk het winkelcentrum liggen. Gelukkig had ik de winkel snel gevonden, en hadden ze verschillende toestellen waaruit ik kon kiezen. Met een nieuwe telefoon en een paar $ lichter moest ik natuurlijk ook weer terug. Gelukkig kon ik een stuk met de bus zodat alles een stukje sneller ging. En daar kwam de 'echte' Anne om de hoek kijken. Omdat ik niet wist waar ik uit moest stappen drukte in radom op het stopknopje omdat ik dacht dat de volgende halte een stuk verder zou liggen. Maar nee hoor, 50 meter verder stopt hij weer bij de volgende halte waardoor ik nog 1 blok verder moest lopen op m'n teenslippertjes. Helemaal niet handig als je ziet dat ik de afgelopen dagen zoveel op die dingen heb gelopen dat er spontaan een blaar is ontstaan op de bal van m'n voet. Maar goed, eind goed, al goed. Bij terugkomst in het motel ben ik natuurlijk weer meteen het zwembad in gedoken, want warm is het natuurlijk nog steeds!

's Avonds zijn we met een grote groep gaan eten bij een restaurantje op Millstreet. We hadden alleen niet gezien dat ze op tijd wilden sluiten ivm een personeelsfeest. Maar gastvrij als die Amerikanen zijn, mochten we gewoon blijven. Je kon toch wel merken dat ze er flink de vaart in hadden, en ons eerder zagen gaan als komen. Ook de berekening van de fooi viel verdacht hoog uit. Ach ja, voor een keer mag dat wel!

Over een paar dagen zijn we van de hitte af. Dan gaan we naar de bergen van Flagstaff op +1500 meter hoogte. Ook daar zal het lichaam aan moeten wennen. De leraren hier zeggen dat de hele reis een aftakelingsproces is van het lichaam omdat het zo hard moet werken om je normaal te laten functioneren binnen verschillende klimaten. Gelukkig heb ik hier tot nu toe vrij weinig last van. Maar we zullen zien het het de komende twee weken gaat!